सल ….

एक सल,

मैलाच्या दगडाला देव मानल्याची!

प्रवासात दिसणारा,

कोस-दरकोसावर साथ देणारा ---

मनातील भार टाकला त्याच्यावर .

पण …

मैलाचाच दगड तो !

प्रवासात फक्त अंतर दाखवणारा!

देवाचे देवपण त्याला काय ठाऊक ?

तरीही,

ठेवला विश्वास त्याच्यावर .

त्यावेळी आले लक्षात ….

मुक्कामाची जागा ठरवायची असते आपण ,

त्यासाठी घ्यावी फक्त त्याची मदत.

'हे' उमगते,

म्हणूनच वाटते …

आहे एक सल,

मैलाच्या दगडाला देव मानल्याची ……

असं कसं होतं !

अबोल,
तरीही …
संवाद मनाशी .
स्तब्ध सारे ,
तरीही …
जिवंत आसमंत .

समोरची व्यक्ती बदलत नाही
त्याच्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन बदलतो
'त्याने'कसे वागावे?हे ठरवण्यापेक्षा,
'मला'कसे वागायचे?हे ठरवले तर........
'मला' काय पाहिजे?यापेक्षा
... 'त्याला'काय अपेक्षीत आहे?हे जाणले तर.....
'त्याच्या'दुर्गुनांपेक्षा सगुनांकडे पहिले तर.......
.........तर नाती अतूट बनतील
अपेक्षा ठेवतो म्हणून,
अपेक्षाभंग होतो
अनपेक्षीत मिळाले कि,
खूप आनंद होतो..........

जगण्याचा अर्थ शोधत
अमर्याद जीवनाच्या,मर्यादा ओळखत
आयुष्य जगायचे असते .......
स्वच्छंद विहारणारा विहंग,
निरागस ,निष्पाप बालक ---
... ... असेच स्वच्छंदी ,निरागस ,निष्पाप
आयुष्य जगायचे असते ......
निस्वार्थ सेवा ,त्याग करून
दुसऱ्यांवर प्रेम करत
आयुष्य जगायचे असते .......
अपेक्षा भंगाचे शल्य सोसून
दुसऱ्याला मदत करत
आयुष्य जगायचे असते .....
व्यवहारी जगाशी तडजोड करून
प्रेमाने नातेसंबंध जुळवत
आयुष्य जगायचे असते ....
आरंभ माहित असलेल्या
पण अज्ञात असलेल्या अंतापर्यंत
आयुष्याची वाटचाल करत
आयुष्य जगायचे असते ....
सुखदु:खाला,यश -अपयशाला
सोमोरे जात ,कुठलीही खंत न करता
आयुष्य जगायचे असते..........
-अनिता जाधव

माणूस एकटाच असतो .
'माझे' असे काही नसते.
भास त्याला 'माझे' असण्यचा .
त्याचे दु;ख त्यालाच सोसायचे .
सुखही ज्याचे त्यालाच उपभोगायचे .
... ... प्रत्येकाचे स्वतंत्र जगणे असते.
जो तो स्वतःचे जगणे जगत असतो .
भास त्याला जग त्याचे असण्याचा
पण--------------------
माणूस एकटाच असतो,
त्याचे असे काही नसते.........
---डॉ.अनिता जाधव

मैत्री
बंध हे गुंफलेले
अकल्पित सारे!
नाते ना कोणाचे कोणाशी
तरीही------
सर्वस्वी एकमेकांचे
गूढ वलय भोवती
आकर्षतात दोघेही
न ठरवताच काहीही
घडे सारे काही
बंध हे कसले ?
न बांधलेले ....
तरीही,
दोघे बंधनात बांधलेले .
बंध हे गुंफलेले
अकल्पित सारे!

मुंबईच्या फुट पाथवरील बेवारस प्रेत पाहून वाटले..........
आयुष्याची पर्वा ना कुणा
आहे काय!नि नाही काय!
जगायचे म्हणून जगायचे,
मरण आले म्हणून मरायचे.
जगणे असे कवडीमोल
मरणही तसेच .......

नातेसंबंधातील ओलावा टिकवण्यासाठी ------
प्रेम असे करा कि,
त्यात उणीव भासू नये.
जीव असा लावा कि,
दूर गेलात तर---
... जीवाला कळ लागेल.
दु:खात अशी साथ द्या कि,
त्याच्या दु:खाने डोळ्यात आसवं यावीत.
आनंदात असे सहभागी व्हा कि,
स्वतःचे देहभान विसरा.
प्रेम असे करा कि,
प्रेमात त्याने स्वतःला विसरावे.
प्रेम असे करा कि,
त्याने तुमच्या प्रेमात पडावे.
प्रेम असे करा कि,
ते सिद्ध करावे लागणार नाही.
असे प्रेम करा.......

घडणारे घडतेच
'मी' काही करत नाही
तसे घडवून आणले जाते
पण तोरा मात्र 'मी' पणाचा
घडवून आणलेले विसरले जाते
... 'मी' एक कटपुतली
नशीब नाचवते
वाटते --आपणच नाचतो
नाचवणे थांबते नि----
आपण 'मी' पणा विसरतो ....
अशावेळी 'माझ्या'कडून काहीही होत नाही
घडणारे असते म्हणून तसे घडते.....

बरीच वर्षे झाली घर सोडून
पण,आठवणी मात्र राहिल्या मनात घर करून
बालपणातील आठवणींनी आणि
घराच्या तीव्र ओढीने
घराची वाट धरली...
... गल्लीतून जाताना,
आसपासच्या घराकडे नजर गेली.
प्रत्येक घर बदललेले दिसले
दोन-चार ओळखीचे चेहरे सोडून,
बाकी सारे अनोळखी दिसले
घराजवळ जावून पावले थबकली.
खिडक्या नि भिंतीचा साचा तोच
.....पण घराचे रूप बदललेले दिसले
विकत घेणाऱ्याने बदल केलेल्या रुपात,
आठवणीतील घराच्या पुसटशा खुणा मात्र दिसत होत्या
बदललेल्या घराच्या दारातून,
आत जाण्याची इच्छादेखील झाली नाही.
ते घर अनोळखी भासले....
'हे आपले पुर्वीचे घर नव्हे',
याची प्रकर्षाने जाणीव झाली ..
.'आठवणीतील घर'मनात ठेवून,. ...
पावले परत फिरली .............

झाडांवर बसून किलबिलणाऱ्या पक्षांची मैत्री पाहून वाटते----
झाड आपल्या या मित्राला बिनधास्त स्वतःच्या कवेत घेतो.
पानांच्या हातांनी पक्षाच्या पाठीवरून हात फिरवताना पाहून ,
त्यांच्या मैत्रीचा हेवा वाटतो.
पक्षी झाडाशी चांगलीच दंगामस्ती करतात.
... या फांदीवरून त्या फांदीवर बागडतात.झाड आणि पक्षी कोणता खेळ खेळत असतील?
लपंडाव कि पाठशिवणी?पक्षी एका फांदीवर बसला तर दुसरी फांदी त्याला शोधत असेल !
या खेळाचा कंटाळा आला कि, मग पाठशिवणीचा खेळ खेळत असतील !
फांदीवर राज्य असेल तर, पक्षाच्या उडून जाण्यामुळे फांदीला तो सापडतच नसेल !
पक्षावर राज्य असेल तर,पक्षी मात्र फांदीला ताबडतोब शिवत असेल.
असा त्यांचा खेळ खूप वेळ चालत असेल.
केव्हा केव्हा मनोरंजन म्हणून पक्षी आपल्या आवाजात गायन करत असेल.
काही वेळा पक्षी मूकपणे फांदीवर बसलेला असतो.तो फांदीला स्वतःच्या वेदना तर सांगत नसेल!
अशा वेळी फांदी त्याच्या पाठीवरून पानांचा हात फिरवून त्याला धीर देत असेल.
काही वेळा झाडही त्याला स्वतःच्या समस्या सांगत असेल.मग पक्षी त्याला धीर देत असेल.
झाडाला पक्षामुळे खूप त्रास सहन करावा लागतो.पक्षी त्याच्या खोडावर चोंच मारून त्याला घायाळ करतो.
झाडाला वेदना होतात,तरीही मैत्रीसाठी तो सारे सहन करतो.एखादेवेळी झाडही आपल्या फांदीने पक्षाची पिसे तोडतो.
तरीही पक्षी त्याला माफ करतो.पक्षी पुन्हा त्याच झाडावर त्याच्या ठरलेल्या वेळी जावून बसतो.
झाड त्याला पाहुणचार म्हणून आपली फळे चाखायला देतो.त्यांची निस्वार्थ मैत्री आपल्याला बरेच काही सांगते.
आपल्याला जीवनात निस्वार्थ मैत्री करण्याचे शिकवते...........

asun nasane....